Typ huculski

Cerkwie typu huculskiego to budowle wznoszone już w XX wieku według wzorów płynących z Ukrainy i Rosji. Rodzący się ukraiński ruch narodowy spowodował duże ożywienie w budownictwie cerkiewnym. Wznoszono wówczas najczęściej cerkwie na planie krzyża z centralną kopułą, gdyż taki styl, wywodzący się z Huculszczyzny, został przez Ukraińców uznany za narodowy. Dominująca część centralna przykrywana była wielką kopułą na podstawie kolistej lub ośmiobocznej. Części boczne czyli   ramiona krzyża są zwieńczone co najwyżej małymi wieżyczkami. Powstawały też trój- lub jednokopułowe cerkwie na planie podłużnym. Świątynie takie powstawały zarówno drewniane – wzorowane na budowlach huculskich, jak i murowane oparte raczej na wzorach rosyjskich.

Taki rodzaj cerkwi na planie centralnym, jest na interesującym nas obszarze sprowadzony sztucznie z pobudek politycznych i nie ma nic wspólnego z miejscową tradycją. Styl ten propagowany był przez działaczy proukraińskich jako "styl narodowy”, zaś korzystanie z wzorów rosyjskich miało ponoć zaświadczać o „rosyjskości”. Do dziś zachowały się drewniane cerkwie w Bystrem (1901), Chmielu (1907), Hoszowczyku (1926), Hoszowie (1938) i Moczarach (1919). Niestety przy okazji budowy nowych świątyni rozbierano poprzednie nieraz bardzo stare. Ciekawym przykładem tego typu architektury murowanej jest cerkiew w Polanach.

Źródło: 
Grzesik W., Traczyk T., Beskid Niski przewodnik krajoznawczy. Od Komańczy do Bartnego, Wydawnictwo Stanisław Kryciński, Warszawa 1992.
Bieszczady, Przewodnik, Oficyna Wydawnicza "Rewasz", "Bosz" Sp. z o.o., Pruszków - Olszanica 1992

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...