Cerkiew typu bojkowskiego była dominującą formą architektoniczną na obszarze południowo-wschodniej części Bieszczadów. Standardowa trójdzielna bryła, wzniesiona na planie podłużnym, posiadała trzy zrębowe zwieńczenia w formie łamanych dachów brogowych oraz wydatny dach okapowy wsparty na rysiach i otaczający cały budynek. Załamań w kształcie dachu było zwykle od jednego do trzech. Cerkiew tego typu najbardziej przypominała najwcześniejsze budowle z XV i XVI w., a Bojkowszczyzna była jedynym obszarem w Karpatach, gdzie tego typu prymitywna architektura używana była aż do końca XX w. Cerkwie takie stały m.in. w Beniowej (1779), Berehach Górnych (1879), Bereżkach, Bukowcu (1824), Caryńskiem (1775), Chrewcie (1670), Smereku (1875), Sokolikach Górskich (1791), Stuposianach (1787), Wołosatem (1837). Jedyną ocalałą tego typu cerkiew z roku 1791 obejrzeć możemy w Smolniku nad Sanem.
Źródło: Bieszczady, Przewodnik, Oficyna Wydawnicza "Rewasz", "Bosz" Sp. z o.o., Pruszków - Olszanica 1992
...ja w góry ja od gór, na hory na wierhy, hornym jarem w czarny bór, z boru ja na czehry...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz